Prolog

Niemy krzyk rozpaczy.

Przeznaczenie Twe przesądzone.

Biegnij przed siebie, leć do gwiazd.

Spłoń jak ćma w płomieniach świecy.

W samotności unosząc dłonie,

Ku słońcu wznosząc twarz.

Upadniesz.

Nie wzniesiesz się nigdy.

Kajdany ciążyć Ci będą.

Krew ogniem Cię wypali.

Spłoniesz.

Łza nie skala Twego lica,

Serce z kamienia.

Pęk piór wyrwany.

Upadniesz i zginiesz.